Toczenie jest jednym z rodzajów ubytkowej, wiórowej  obróbki skrawaniem. Technologia toczenia służy najczęściej do obróbki kształtów – powierzchni – zewnętrznych, czyli czopów i wewnętrznych, czyli otworów. Bryły obrabianych powierzchni zazwyczaj występują w postaci brył obrotowych o zarysach symetrycznych do centralnej osi obrotu. Technologia toczenia pozwala również na wykonanie powierzchni nieobrotowych lub niesymetrycznych. Obróbka realizowana jest na maszynach, tokarkach i centrach obróbczych mających możliwość realizacji zabiegów technologicznych toczenia. Maszyny do toczenia wraz z odpowiednio dobranym układem narzędziowym skutecznie realizują zadania w zakresach dokładności wymiarowej IT7 i IT6, z klasami chropowatości Ra 1,6 czy Ra 1,25. Taki opis toczenia należy rozumieć jako najprostszą definicję ogólną.

Technologia toczenia polega na usunięciu warstwy materiału za pomocą noża tokarskiego, który wykonuje przesunięcie równolegle lub prostopadle do obracającego się materiału. Ruch przesunięcia narzędzia może się również odbywać zsynchronizowanie w obu kierunkach co pozwala na wykonywanie powierzchni łukowych i kątowych. W toczeniu wyznacza się dwa podstawowe    ruchy pracy- główny ruch obrotowy i ruch posuwu. Obrotowy ruch główny to zazwyczaj obrót  uchwytu tokarskiego z zamocowanym w nim materiałem obrabianym, ale może również być rozumiany jako ruch obrotowy narzędzia lub też zsynchronizowane obroty wrzeciona i narzędzia. Ruch posuwu to ruch jaki wykonuje narzędzie – roboczy podczas zbierania materiału i pomocniczy podczas ustawiania do pozycji pracy.

Prawidłowa parametryzacja wynikająca z opisanych podstawowych ruchów obróbkowych w połączeniu z odpowiednio dobraną warstwą skrawaną mają bezpośredni wpływ na precyzję wytoczonej części, dokładności jej kształtu, chropowatości i powtarzalności wymiarów, jak również na ekonomię obróbki.

Podstawowe zabiegi realizowane na tokarkach:

– dla powierzchni zewnętrznych (obtaczanie) to toczenie walcowych powierzchni czopów, wykonywanie gwintów zewnętrznych nożem i narzędziem wieloostrzowym do nacinania gwintów (narzynką), wygniatanie gwintów zewnętrznych, rowkowanie, podcięcia kształtowe, toczenie powierzchni kul i stożków, radełkowanie (wygniatanie), dogniatanie powierzchni i wiele innych zabiegów tokarskich

– dla powierzchni wewnętrznych (wytaczanie) to toczenie powierzchni otworów, wykonywanie gwintów wewnętrznych nożem i narzędziem wieloostrzowym do nacinania gwintów (gwintownikiem), wygniatanie gwintów wewnętrznych, rowkowanie w otworach, wiercenie i powiercenie wiertłami , rozwiercanie otworów narzędziami kalibrującymi (rozwiertaki), dogniatanie powierzchni wewnętrznych i wiele innych zabiegów tokarskich.